Het leek een onbezorgd ritje te worden. Mooi fris weer: 1 graad boven nul bij vertrek. Zonnetje en 12 renners. Na een vertrek richting Oudenbosch sloegen we af naar Noordhoek. Een mooi gesloten peloton met een mooi tempo. In de polders toonden zich de fazantenhanen in hun goudbronstige kleur. De enige opwinding in de bus ontstond toen ik een verhoogde tegel schampte en het stuur uit mijn handen schoot. Niemand heeft het gemerkt maar ik zat met een zere klauw. In Klundert leek de groep even de richting kwijt. We reden van links naar rechts. En ik maar sjorren aan dat stuur met die mooie knop erop.
Lekker via Noordschans, langs Tonnekreek (prachtige naam toch), naar Willemstad. Tim gebruikte even een korte plaspauze en knalde terug naar de groep. Hier haakte Peter af. Geen malheur maar een ouderlijke verplichting, denk ik. Dan richting Dinteloord. Waar Cancellera (zijn naam was ’s morgens al genoemd bij de favorieten voor de Ronde van Vlaanderen) kwijlend door zou stoempen, pakte de groep deze uitdaging aan die Henk te machtig werd. Onze eigen Strade Bianchi. Een half verhard pad voor de liefhebbers. En de bus gevuld met één man meer. Heerlijk over de Boompjesdijk waar Rinie Brans lek reed. Na een flinke stayerpartij achter de bus met snelheden van tegen de 60 km/h kwam hij met voorsprong aan in Steenbergen. Het tempo werd goed strak gehouden. Via Welberg naar Kruisland wederom door prachtig polderland. Ondertussen wijdt Henk mij in in de geheimen van het edele bridgespel. U kent dat: harten, schoppen, contracten etc.
Het viaduct bij het Gastels Veer maakt duidelijk hoe de benen zijn. Rode koppen en langzaam wegglijdende renners maken het een hele lange groep.
In Oud-Gastel wordt de groep verder uit elkaar geslagen. Het verschil tussen de rekkelijken en de preciezen. Daar moeten we nog een vergadering aan gaan besteden. Werk voor de voorzitter, wiens strakke hand hier node gemist werd. De hamvraag: “stoppen we nu wel voor een rood verkeerslicht of rijden we door ? “.
Drie man bleef staan en de rest volgde de autobaan. Voor de buschauffeur een dilemma. Ik kies voor de achterste groep, Zij hebben recht op maximale verzorging. De groepen komen niet meer bij elkaar. Via de gebruikelijke wegen komen we bij Seppe. Daar verlaat ik de achterste drie om te proberen nog een glimp op te vangen van de koplopers. Helaas te laat, de sprint had al plaatsgevonden. Winnaar ?
Resumé: 86 kilometers, ongeveer 31,5 gemiddeld, een beetje pech, nog iets te bespreken.
Piet Antonissen, chauffeur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Eindelijk weer een ouderwetse clubrit, nu nog wachten op de ingezonden brieven van ongeruste leden
ha ha. ik heb 35 km meegereden en ik kan met niet herinneren dat het zo gedisciplineerd ging.....dus wat is er gebeurt na Willemstad?
Een reactie posten